Ήθελα να γράψω κάποιες σκέψεις για τις καταστροφές που έφερε η θεομηνία στο χωριό μας. Στους περισσότερους είναι γνωστές και δεθα σταθώ σ’ αυτό. Θα αναφερθώ στο κομμάτι μιας παλιάς γέφυρας που «ξέθαψε» το ρέμα Στένση, που βρίσκεται τρία χιλιόμετρα πριν το χωριό, στο δρόμο από Μουζάκι προς Βλάσι. Νομίζω και σε σας που διαβάζετε το κείμενό μου θα κάνει εντύπωση. Παρακάτω παραθέτω και μία φωτογραφία μετά την πλημμύρα. Λένε, και είναι αλήθεια, ότι πλημμύρες, κατολισθήσεις, πυρκαγιές και άλλες καταστροφές φέρνουν στην επιφάνεια πολύτιμα ευρήματα πολιτισμών του παρελθόντος που έτσι κι αλλιώς θα έμεναν άγνωστα. Αυτό συμβαίνει και με τούτο το απομεινάρι πετρόκτιστης καμάρας που οι πέτρες είναι κολλημένες με κονίαμα που δε χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες. Ίσως είναι από την εποχή της τουρκοκρατίας ή ακόμη και βυζαντινό.
Οι μεγάλοι σε ηλικία γνώριζαν απλά ότι εκεί υπήρχε μία γέφυρα, φυσικά δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα πριν την πλημμύρα. Ο γηραιότερος, εν ζωή, κάτοικος που είναι σχεδόν αιωνόβιος, και κυρίως, έζησε σ’ αυτό το μέρος, δεν πέρασε ποτέ από αυτή τη γέφυρα. Η γέφυρα βρισκόταν στο δρόμο από το χωριό προς το Μουζάκι. Ο δρόμος αυτός την εποχή της τουρκοκρατίας ήταν στρωμένος με καλντερίμι. Ακόμη και σήμερα διακρίνεται σε ορισμένα σημεία, παρ’ όλο που αυτό το μέρος καλύπτεται πλέον από πυκνό δάσος. Εκατοντάδες τα βήματα όσων διάβηκαν πάνω από αυτή την καμάρα. Ξωμάχοι που εκείνα τα χρόνια δούλευαν στα χωράφια, ή έβοσκαν τα ζώα, ή πήγαιναν «κείθε», αρχαιοελληνικό εκείθεν, για προμήθειες από το Μουζάκι, ιδίως όταν ερχόταν ο βαρύς και μακρής σε διάρκεια χειμώνας. Το Βλάσι πριν δύο αιώνες, αποτελούνταν από τρεις οικισμούς, ήταν κεφαλοχώρι, με χωράφια ποτιστικά και άρα είχε παραγωγή. Έχει σημασία σήμερα, μετά τις καταστροφές που έγιναν, να αποκατασταθεί στον καλλίτερο βαθμό, η περιοχή της Ανατολικής Αργιθέας. Να ξαναγίνουν οι δρόμοι, οι γέφυρες, τα υδραγωγεία. Είναι καθήκον των αρμοδίων, εντός ή εκτός εισαγωγικών, να φροντίσουν τον τόπο μας, να μην εγκαταλειφθεί. Να μην ξαναγυρίσουμε στη δεκαετία του 1960-1970 που οι συγκοινωνίες γίνονταν με φορτηγά, με τις καρότσες τουςγεμάτες από πράγματα κάθε είδους και ανθρώπους, σκηνές πουθα τις ζήλευαν οι σκηνοθέτες παλιών ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών. Αλλά και όλοι εμείς πρέπει να μην εγκαταλείψουμε τον τόπο μας και να απαιτήσουμε την αποκατάσταση.
ΤΡΥΦΕΡΗΣ Η. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΟΚΤΒ.-2020
